آمریکا همانند سال 1995 که به بهانه موضوع هسته ای به تحریم های یکجانبه علیه ایران و سپس درگیر کردن دیگر کشورها در تحریم ها اقدام کرده بود، امروز نیز در موضوع موشکی سعی می کند چنین رویکردی داشته باشد و جمهوری اسلامی ایران را از توان موشکی محروم یا این توان را محدود کند. در این ارتباط چند سناریو وجود دارد.

سناریوی اول این است که جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده مذاکره موشکی را نمی پذیرد؛ چرا که یک توان متعارف است و در ضمن در برجام رویکرد مشارکت جویانه ایران با رویکرد منفی آمریکا مواجه شده و هنوز تحریم ها ادامه دارد، بنابراین اروپا باید به جای فشار بر ایران به آمریکا فشار وارد کند.

سناریوی دوم این است که آمریکایی ها معتقدند باید برجام را باز کرد، دریچه بازگشایی برجام را نیز از کانال قطعنامه 2231 عنوان کرده اند و معتقدند باید آن را گشود و موضوعات موشکی را در آن گنجاند و توان موشکی ایران را به عنوان تهدید بین المللی مطرح کرد. نمایش موشکی روز دوشنبه نیکی هیلی نیز بر همین اساس است تا موضوع موشکی ایران را تهدید بین المللی جلوه دهند.

سناریوی بعدی از سوی اروپاییان است مبنی بر این که برجام همچنان اجرا شده و بسته بماند، اما باب مذاکرات دیگری با ایران باز شود؛ لذا در این زمینه صحبت از برجام موشکی و برجام های دیگر می کنند. آنها می کوشند برجام را به عنوان موضوع حیثیتی دیپلماتیک برای خود حفظ کنند، ولی در عین حال به آمریکا وعده دهند در دیگر مسائل بویژه برنامه موشکی و در مرحله بعد حقوق بشر و... ایران را در جایگاه متهم قرار دهند.

این در حالی است که موشک های ایران مهم ترین عامل بازدارنده در مقابل تهدیدات دشمنان است، زیرا اگر توان موشکی ایران نبود قطعا شاهد اقدامات نظامی از سوی آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه کشورمان بودیم. لذا اروپاییان باید به جای فشار بر ایران به آمریکا فشار وارد کنند تا رویکرد مشارکت جویانه ایران را با رویکردهای منفی روزافزون خود به چالش نکشند.