«صدای ناقوس ساعت هفت از یکی از برج ها شنیده شد. آفتاب داشت به تپه ها نزدیک تر می شد. تپه هایی که اکنون با آبی آسمان همرنگ تر شده بودند و دیگر به سختی می شد میان آنها و ابرها فرقی گذاشت. از درختان حاشیه جاده عطری شیرین به مشام می رسید. باد عصرگاهی علف های کوتاه دامنه مرغزار دو سوی جاده را شانه می زد: و می شد دید که چه لرزان زیر دستان نادیدنی و آرام و بزرگش موج برمی داشتند. قورباغه ها در دوردست قورقور می کردند. زنی جوان از پنجره باز یکی از کلبه های زرد پررنگ و کوچک حومه شهر به خیابانی زل زده بود. با اینکه کارل یوزف هرگز او را ندیده بود، سلامی سنگین و سراپا احترام به او کرد. زن با اندکی اکراه به