عشق، همیشه کلیدواژه حضور نیست. اساسا اگر به روایت های کهن از عشق هم رجوع کنید، می بینید که فراق، تنور عشق را آتشین تر می کند. جهان با همه جلال و جبروت حبابینش، هنوز نتوانسته اسطوره عشق را از معناهای باستانی خود تهی کند. در این میان لابد دارید به برخی امثال و حکم خودمان فکر می کنید؛ مثلا اینکه «از دل برود هر آن که از دیده برفت». شاید بگویید پس حرف حساب این نقل عامیانه چیست. باید عرض کنم نه! این طورها هم نیست. همه این قول ها به یک اندازه از حقیقت بهره نبرده اند. مثلا این عکس را ببینید. انگار آمده است یک تنه این مثل معروف را بی اعتبار کند. این دو کوهنورد، آن طور که تصویر می گوید دوهزار و ششصدوپنج متر از زمینی که در آن زندگی می کنیم فاصله گرفته اند تا روایت یک عشق را روی قله بازگو کنند. عشق به مردی که مدتی است غایب از دیده هاست اما هر روز از غیابش که می گذرد بیش از دیروزهای حضورش، جا باز می کند در دل ها. این تصویر، حالا امضای دوباره ای است پای سند اعتبار عشق در غیاب. دوهزاروششصدوپنج متر نزدیک تر به آسمان، برای ابراز عشقی به آسمانی ترین صداها. به یکی از آخرالزمانی ترین نجواهای هستی، دوهزاروششصدوپنج متر نزدیک تر به او. بر فراز قله «قطار اولنگ».