1- ما در اینترنت بلند بلند فکر می کنیم.

2- از وقتی گوشی تلفن همراه آمد و اینترنت هم به هر دوی ما رسید، زندگی کم کم یک شکل جدید گرفت: راستش طوری به این دو بزرگوار وابسته شدیم، که دیگر تصوری از نبودن شان نداریم: یعنی اگر دری به تخته ای بخورد و گوشی یا نت خاموش شود، دست و پای مان را گم می کنیم.

3- اگر از من بپرسند که مهم ترین افزایش تولید یک پدیده یا محصول در جهان در این دهه اخیر چیست؟

بی تردید می گویم «اعتماد به نفس»: موبایل و اینترنت، کاری کردند که بتوانی در اینستاگرام کریستین رونالدو، زیر عکس تمرین هایش با وزنه، بنویسی «داداش داری اشتباه می زنی»: یا در صفحه داور خارجی بازی تیم ملی والیبال با هر جایی، هر چه از دهانت درآمد، در راه عزت و اقتدار وطن بنویسی و به خودت افتخار کنی. دهه گذشته، دهه افزایش اعتماد به نفس و البته، مودبانه تر، دهه افزایش جرات و جسارت آدم ها بود: رسانه ها توانستند به ما تریبون و جایی برای دیده شدن بدهند: نیاز غریزی دیده شدن، مهم ترین سود ما در بازی با فضای رسانه ای تازه است.

4- خطر یا فرصت عجیب رسانه های شخصی این است که ما داریم زندگی و لحظه های مان را روی این دفترچه خاطرات عمومی ثبت می کنیم: ما در اینترنت داریم بلند بلند فکر می کنیم و هویت دوم مان را خود می سازیم: هویتی که مجموعه ای است از آن چه هستیم، آن چه می خواهیم باشیم، آن چه تلاش می کنیم نشان دهیم و آن چه دیگران از ما می بینند: این «ما» و «دیگران» می توانند آدم باشند، برند و سازمان، یا هر پدیده دارای هویت دیگری. هویتی که اگر حواس مان به چگونگی شکل گیری و دیده شدنش نباشد، ممکن است حتی خودمان ندانیم چه شکلی هستیم.

5- خطر اصلی آنجاست که ندانیم یا برای مان مهم نباشد که چطور دیده می شویم: اینترنت و مجموعه رسانه های جدید، تا حدی به ما ابزارها و فرصت رصد و تغییر هویت مان را داده اند... اما دیگران هم ممکن است بتوانند ما را طوری که می خواهند، برای مخاطبان تعریف کنند.