سی و ششمین جشنواره فیلم فجر نیز همچون دوره های قبل، با حاشیه های پررنگ تر از متن آغاز شد. جشنواره ای که پر از اتفاقات تکراری است اما پر تکرار ترین حادثه آن، تغییر هر ساله در نحوه برگزاری جشنواره است. تغییراتی که نه مطابق با علم و منطق بلکه همراه با سلیقه دبیر جشنواره فجر به وقوع می پیوندند. مشکلی که ناشی از عدم هویتمندی و فقدان راهبرد و چشم انداز رخ می دهد.

اما شگفت انگیز ترین اتفاق در این دوره از جشنواره فیلم فجر، دور بودن ساختار و عناصر اجرایی آن با مولفه های یک جشنواره سینمایی استاندارد است. به طور مثال، با کدام منطق و عقلانیتی ممکن است که فیلم های سینمایی، انیمیشن، مستند و کوتاه را یک بخش رقابت کنند؟! با چه ملاک هایی می توان این آثار نامتجانس را در کنار هم هدف قضاوت و داوری قرار داد؟

مسئله ای که درباره بزرگداشت های این جشنواره نیز صادق است. برای کارگردانی مراسم بزرگداشت برگزار شد که سال هاست هیچ فعالیت مهمی در زمینه سینما نداشته است. او در حالی از سوی جشنواره امسال بزرگ داشته شد که در یکی از آخرین فیلم های خودش به تحریف آشکار بخشی از تاریخ انقلاب پرداخته بود. نتیجه هم این شد که همین آقای کارگردان مراسم افتتاحیه جشنواره فجر امسال را به حاشیه برد. حاشیه هایی که حتی انتقاد خبرگزاری وابسته به وزارت ارشاد را نیز برانگیخت!

اما جشنواره فیلم فجر در سی و ششمین دوره خود، نمایش دهنده یک مبارزه نرم سینمایی هم هست. مبارزه ای که با ورود نیروهای تازه نفس و همچنین تجدید قوا و احیای فیلمسازهایی با انگیزه های مترقی و ارزشمند داغ تر از گذشته شده است. نبرد تازه ای در راه است. نبردی که البته سال گذشته با فیلم هایی چون «ماجرای نیمروز» آغاز شده بود و حتی به طول سال هم کشیده شد اما این جنگ، در جشنواره امسال پر حرارت تر هم شده است.

جنگی که یک طرف آن را کاسبین سیاسی و اقتصادی سینما تشکیل داده اند؛ همان هایی که سینما را محل عقده گشایی و کینه توزی خود می دانند و شان و شرافت هنر را زیر پا می گذارند. طرف مقابل هم هنرمندان مستقل و دارای نگاه انقلابی حضور دارند که امید اصلی جشنواره امسال هم به آنهاست.