در زندگی هر سیاستمداری موقعیت هایی پیش می آید که طی آنها احساس می کند که باید خطاهای ادراکی ناشی از وفور دیدگاه منفی در کشور را اصلاح کند. وقتی ملتی از مواجهه مستقیم با دشمن بیرونی فراغت می یابد، یا احساس کاذبی از فراغت نزد برخی پدید می آید، منازعات و حرف و حدیث ها به سمت و سوی درون معطوف می شود. ما به قرینه رویداد تاریخی فروریزی امپراتوری روم پس از فراغت از مناقشات خارجی، به این عارضه تخریب درونی، «سندرم زوال امپراتوری روم» اطلاق می کنیم. آگاهی بموقع سیاستمداران، از این وضعیت «خودتخریبی» می تواند نقش بسزایی در کنترل و محدودسازی پیامدهای منفی ناشی از آنها داشته باشد. سیاستمدار می تواند این مشکلات و علائم را تشخیص دهد، نسبت به این علائم هشدار دهد، و سمت وسوها را اصلاح کند.