اقتصادهای سنتی یا درحال توسعه ای مانند ایران همواره به منابع مالی آماده و حاضر برای سرمایه گذاری، اجرای طرح های عمرانی، توسعه ای، تولیدی و خدماتی و راه اندازی کسب وکار عادت کرده اند. این دست اقتصادها همواره به منابع مالی آماده عادت کرده اند؛ منابعی که به دلیل همین آماده بودن، در بسیاری موارد حیف ومیل هم می شوند و به اهداف تعیین شده نیز نمی رسند. در این نظام ها، چون معمولا تلاشی برای ایجاد منابع صورت نمی گیرد، حساسیت و مراقبتی نیز به نحوه هزینه کرد وجود ندارد، در نتیجه بودجه و بودجه ریزی و به عبارتی دخل وخرج در این اقتصادها همواره با چالش و مشکل مواجه است و مسائلی مانند بهره وری پایین، رکود کسب