رئیس مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) گفت: «در دو مقطع زمانی طی یک سال گذشته بر اساس نظرسنجی هایی که انجام شد، در نتایج شاهد افت امید مردم به آینده بودیم که نشان می داد جامعه به سمت اتفاقاتی نظیر اعتراضات دی ماه 96 در حال حرکت است».

ما: خب چرا کاری نکردید؟

ایسپا: ما که نباید کاری بکنیم. مسئولان باید کاری بکنند.

ما: خب چرا به مسئولان نتایج نظرسنجی ها را ندادید که کاری بکنند؟

ایسپا: نه ما امیدی داشتیم که مسئولان کاری بکنند، نه امید داشتیم که اگر مسئولان کاری بکنند چیزی درست بشود، نه امید داشتیم که مسئولان امید داشته باشند که می شود کاری کرد، نه امید داشتیم که مسئولان اگر امید داشته باشند کاری بتوانند بکنند اصولا کاری بلد باشند بکنند. برای همین کاری نکردیم.

ما: در کل واکنش مسئولان به ناامیدی مردم چیست؟

ایسپا: خیلی واکنش خوبی دارند. سریع تلویزیون دوتا گزارش پخش می کنه و مردم میگن ما خیلی خوشحال و امیدواریم. دوتا مسئول هم میان توی تلویزیون و میگن مردم ما این قدر خوشحال هستند که الان ماها نگرانیم یه موقع از خوشحالی بلایی سر خودشون نیارن و سکته نکنند. در ضمن همه نتایج افکارسنجی مردم را که ثابت می کرد مردم ناامید شده اند، دادیم برنامه های طنز و کمدی تلویزیون اساسی مسخره کردند تا مردم بفهمند ناامیدی چیز مسخره ای است و نباید ناامید باشند! این طوری مردم که با ناامیدی نشسته اند و دارند تلویزیون نگاه می کنند، یکهو می فهمند که دارند اشتباه می کنند و اساسا نه ناامیدی آنها وجود دارد، نه خودشان مردم واقعی هستند و مردم واقعی همین ها هستند که تلویزیون نشان می دهد! در نتیجه مشکل حل می شود.

حکایت: یکی رفت پیش روان کاو و گفت: «ببین آقای دکتر هیچی واسم مهم نیست...، هیچی امیدوارم نمی کنه...، هیچی خوشحالم نمی کنه...، هیچی برام فرق نداره...، اصلا فرق نداره کی بیاد و کی بره...، هیچی دیگه خوشحالم نمی کنه...، واقعا هیچی واسم مهم نیست...، اصلا خلاصش کنم آقای دکتر...؛ همین الان که دارم با شما حرف می زنم انگار دارم با زانوی چپم حرف می زنم...».

نتیجه: توی مریخ مرکز افکارسنجی برای این است که افکار مردم سنجیده شود و با آن دست فرمان را عوض کنند. توی اینجا مرکز افکارسنجی برای این است که بودجه مصرف شود و مصرف بودجه لزوما در دست فرمان تاثیری ندارد.