زمانی که درباره مشروعیت سیاسی حکومت ها صحبت به میان می آید، عموما به دنبال یافتن پاسخ این سوال هستیم که حاکمان و رهبران چه حقی برای حکمرانی و اتخاذ تصمیمات سرنوشت ساز برای مردم دارند. آیا این حق برگرفته از خواست مردم است؟ برخاسته از قدرت سنتی و موروثی است یا برخاسته از کارآمدی بروکراتیک و دیوان سالارانه؟ در بررسی منبع مشروعیت نظام های سیاسی می بایست دیدگاه های کارکردی مشروعیت را مورد بررسی قرار داد یا جنبه های اخلاقی آن را؟ جایگاه مشروعیت سیاسی برخاسته از اراده الهی را در نگاه امروزی به حکومتداری چگونه می توان تحلیل نمود؟ آیا انتخابات تنها ابزار سنجش میزان مشروعیت سیاسی است؟ و اینکه چرا حکومت ها و دولت ها تا این اندازه بر میزان مشروعیت سیاسی تاکید داشته و برای مدیریت آن سرمایه گذاری می نمایند؟