«امیر» به عنوان نخستین فیلم بلند نیما اقلیما، تجربه ای جسورانه و رادیکال در فرم و بیان سینمایی است که متاسفانه از سوی هیات داوران جشنواره فیلم فجر نادیده گرفته شد.

«امیر»، تصویر شهری خاکستری و غبارآلود با برج ها و مجتمع های مسکونی سر به فلک کشیده و روایتی مینی مال از آدم هایی تنها و افسرده و محصور در فضاهای تنگ و سیمانی و دلمرده این شهر است. استراتژی سبکی فیلمساز، بستن کادرهای غیرمتعارف از آدم ها و خفه کردن آنها در گوشه های کادر است. رنگ های شسته شده، کدر و سرد فیلم با حال و هوای ملانکولیک و سرد فیلم و شرایط روحی آدم های غمزده، تنها و افسرده آن مطابقت دارد.