هیچ وقت یادم نمی رود زمانی که خودم را آماده کردم تا روح احضا رشده ای را در تشت آب ببینم که این روح قرار بود خواهر علیل مغزی مرا از بیماری نجات بدهد، معصومانه به دعانویس نگاه کردم. نمی دانم او در چشم های من چه چیزی دید که با عصبانیت برگشت به مادرم گفت: «نه خانم، این پسربچه نمی تواند شاهد احضار روح باشد، یکی دیگر را بیاورید!». از خودم سوال کردم اگر قرار بود روحی دیده شود، چرا نمی بایست من بتوانم ببینم؟ بعدها فهمیدم دعانویس باهوش بوده و من واقعا نمی توانستم روح احضارشده دعانویس را در تشت آب ببینم. البته عده ای باید باشند که بتوانند وگرنه بساط احضار ارواح برچیده می شد. همان طوری که امروز هم کم نیستند