همه جای دنیا جشن بهانه ای است برای شادمانی. بهانه ای برای فراموش کردن کدورت ها و رنجش ها. جشن برگزار می کنند که خوش باشند و بخندند و بخندانند. جشن برگزار می کنند که دور هم جمع شوند و دم را غنیمت شمارند و با درآمیختن رنگ و بانگ و آهنگ دیو غصه و غم را از خود دور کنند. ما اما مردمان ویژه ای هستیم که جشن را بهانه ای قرار می دهیم برای عقده گشایی. برای پرتاب لعن و طعن و دشنه و دشنام. ما اصلا منتظریم جشنی برپا شود تا بیشتر بتوانیم استعداد خود را در دشمن تراشی و تفرقه افکنی و یارگیری نشان دهیم. همین جشنواره فیلم فجر را ببینید. جشنواره ای که از آغاز با فحش و پیشنهاد پشت دستی زدن به دهان مجری تلویزیونی شروع شد و با تمسخر و طلبکاری و دوقطبی سازی پایان یافت. جشنواره ها همیشه با حاشیه همراه بوده اند. اصلاحاشیه ها همواره جذاب ترین بخش یک فستیوال است اما این روزها اصلا متنی در کار نیست. هرچه هست حاشیه است. آن هم نه حاشیه جذاب و فان که مخاطب را به وجد بیاورد بلکه حواشی اعصاب خردکنی که نتیجه ای جز افزایش کدورت و کینه ندارد. نمی خواهم کس خاصی را مقصر جلوه دهم. نه فیلمساز متعهد ما مقصر است که با زبان پرخاش و ستیزه سخن می گوید، نه داور ما مقصر است که برای قضاوتش هیچ متر و معیاری ندارد و نه مخاطبان مقصرند که هم چون تماشاچیان نزاع های گلادیاتوری منتظرند تا هنرمند و خبرنگار و مجری تلویزیونی شکم همدیگر را پاره کنند تا او به اوج لذت برسد. حقیقتش را بخواهید من هم نمی دانم مقصر کیست اما این را می فهمم که حال همه ما بد است. نمی دانم نام آن کبوتر غمگین که از قلب ها گریخته ایمان است یا نه اما این را خوب می فهمم که چیزی از وجود ما رخت بربسته. ما حال مان خوش نیست و با جشن و جشنواره هم حال مان خوش نمی شود. باید فکری به حال خویش کرد.