یکی از مواجهه های ما با آثار ادبی و هنری، خاستگاه شناسی آن هاست. فیلمی می بینیم و به دنبال رستنگاه های اندیشه کارگردانش می گردیم. قصه ای می خوانیم و به پهنای ادبیات داستانی سرک می کشیم تا ببینیم نویسنده ایده هایش را از کدام نحله فکری یا ادبی اتخاذ کرده است. شعری می خوانیم و لابه لای سطرها از سنت های شعری سراغ می گیریم تا دریابیم شاعر از کدام رودخانه آب برداشته است. آن قدر در این راه ثابت قدمیم که گاهی، کل مواجهه انتقادی ما با اثر، می شود همین سنخ شناسی تاریخی، مثلا اغلب منتقدان شعر معاصر فارسی می گویند نیما، بن مایه های نظری شعر پیشنهادی اش را از مناسبات برقرار در موج نو ادبیات فرانسه اخذ کرده