بعد از سال 1973، به تدریج با قدرت گرفتن شاه و ثروتمند شدن او و ایران، یک رابطه پیچیده بین شاه و غرب شکل گرفت. از یکسو، مناسبات ایران و غرب وسیع و عمیق تر از گذشته شد و دو طرف مناسبات راهبردی نوینی در ابعاد مختلف را تجربه کردند. از سوی دیگر، شاه در مواردی تلاش داشت از مناسبات سنتی گذشته خارج شده و در مسائلی مثل نفت و خلیج فارس شرایط را تا حدی عوض کند.

مشکل شاه این بود که تا اواخر سال 1356 اعتقادی به وجود مشکل در کشور نداشت و به خصوص در سال های 1354 تا 1356 به حرف مشاوران و دلسوزانش گوش نمی کرد. از این جهت به تدریج ضمن اینکه مناسبات ایران و غرب در بهترین شرایط ممکن از هر لحاظی بود، به این باور رسیده بود که دنیا و غرب به او حسادت می ورزند و همه معضلات ایران به گردن خارجی ها و به خصوص بریتانیا است.