این روزها که محیط مجازی و رسانه ای از واکنش به حرف ها و – بیش از آن – به «لحن» ابراهیم حاتمی کیا در مراسم اختتامیه سی و ششمین جشنواره فیلم فجر لبریز است، سخن گفتن از ظرفیت های فردی و حرفه ای مشهود در این دوره از جشنواره، ممکن است عجیب به چشم آید. اما با تجربه اعتراض های بی قاعده دوره قبل که بسیاری از آنها در ابعاد خود، لحنی به طلبکاری حاتمی کیای امسال و تمام این سال ها داشت، باید به این وجه هم توجه کنیم که امسال برآیندی از ظرفیت و برخورد معقول با داوری ها در روزهای پایانی جشنواره دیده و حس می شد. (البته منهای اعتراض عجیب خسرو معصومی).

اینها نشان می دهد که می توانیم آن آشفتگی سال گذشته را نتیجه کم تجربگی و شتاب در واکنش های محیط مجازی بدانیم. در حالی که پارسال وضعیت به جایی رسیده بود که تقریبا تمام بازیگران نقش های عمده در تمام فیلم ها با قطعیت ادعا می کردند که بنا بوده برنده سیمرغ باشند ولی دست هایی در کار بوده تا حتی کاندیدا نشوند، امسال روحیه تشویق یکدیگر به استقبال از پژمان جمشیدی و پس زدن و زدودن آن رفتار ناپسند انجامید. البته نوع اجرای نامناسب رضا رشیدپور در اختتامیه که بازی «طرفداران هر کس برایش دست بزنند تا ببینیم کدام بیشترند» به راه انداخت، می توانست این توازن را به شدت بر هم بزند. او باید می دانست که مانند بینندگان پای تلویزیون و شرکت کنندگان نظرسنجی های برنامه «هفت»، بسیاری بدون دیدن فیلم ها رای می دهند یا سوت و کف می زنند و نباید بازیگران حاضر را با این واکنش های کم اعتبار، تا آستانه دلگیری پیش برد. اما خوشبختانه سعه صدر و بزرگسالی اهالی سینما از مجری تلویزیونی بیشتر بود. اگر آقای حاتمی کیا شبیه دو، سه دهه پیش خود بود، با قطعیت می توانستیم از این دوره جشنواره با عنوان دوره ظرفیت مدار، یاد کنیم. حاج کاظم خود او بود که رو به جماعت توی آژانس فیلم «آژانس شیشه ای» می گفت: «من واسه صبرتون یه یا علی (ع) می خوام». حالا تمام جمعیت باید رو به این یک نفر همین را بگویند و از او صبر پیشه کردن طلب کنند: که چنین نکرد و گذشت و روسیاهی به زغال ماند.