زندگی عجیبی داشت غزاله. او مثل «خانه ادریسی ها» اندوهبار با کلمات زیست و نام خود را در همین کلمات اندوه بار به عنوان یکی از داستان نویسان تراز اول ایرانی در تاریخ ادبیات داستانی ایران که کمتر البته به کتاب های مدرسه راه یافت، ثبت کرد. صاحب و سازنده همین «خانه ادریسی ها» انگار که دور از همه هیاهوها کاتب کلماتی بود که چشم بسته به منشی اش املا می کرد و او می نوشت. در فیلمی که از زندگی او ساخته شده این مراسم شخصی را می بینیم که اصولا علیزاده خودش اهل نوشتن نبود، چشم بندی می گذاشت و در لایه های ذهنش فرو می رفت و آنچه را می دید برای کسی می گفت و او انشا می کرد. انگار که در تاریکخانه ای بنویسد و نور بتاباند روی شخصیت ها و داستان ها.