خیلی بدبخت است. منفور و اضطراب آور. تا ضرور نباشد کسی حرفش را نمی زند و گاهی هم اگر در محفلی حرفش به میان آید حرف توی حرف می آورند یا می گویند صفحه را عوض کنید. خبرش شوم است و آمدنش منحوس. گاهی در حد یک هیجان کوچک می آید و می رود اما کسی حتی منتظر یک سرزدن کوچکش هم نیست. اینکه همیشه و تقریبا همه جای دنیا بیخ گوش مان است آدم را به دلهره می اندازد. کاش از روز اول نبود. این آرزوی خیلی هاست و حتی من که هرهفته در موردش فکر می کنم و می نویسم. یک دوست زمین شناس از کشور همسایه و گاهی همراه، یعنی ترکیه داشتم که از اسم زلزله خوشش آمده بود و می خواست اسم پسرش را بگذارد زلزله. گفتم نکن این کار را. درست