فایده ای ندارد. هر چه قدر هم درباره دوقطبی سازی و مضراتش بگوییم فایده ای ندارد. عده ای نان و هویت شان را در این دوقطبی سازی های مضحک و چندش آور می بینند و اصلا هم برای شان مهم نیست از دل این دوقطبی سازی ها ممکن است چه فجایع هولناکی سر بر آورند. اختلاف سلیقه بر سر یک اثر سینمایی در همه جای دنیا وجود دارد اما گمان نکنم در هیچ جای دنیا طرفداران فیلم خود را در زمره شرافتمندان و دینداران و غیرت ورزان جا بزنند و منتقدان فیلم را بی شرف و کافرحربی و بی غیرت خطاب کنند. مساله خیلی ساده است: ساده تر از آن چه فکرش را بکنید اما بعضی از دوستان ما که انگاری نمی توانند در فضایی غیر از فضای دوقطبی تنفس کنند، می خواهند همین مساله ساده را به یک بحران ملی تبدیل کنند. حالا تکلیف آن کسی که می خواهد مثل بچه آدم و به دور از هیاهوی ژورنالیستی رایج نقد فیلم بنویسد چه خواهد شد؟ چرا همه عالم و آدم باید در دایره تنگ ایدئولوژیک تعریف شوند؟ اگر دوقطبی آبی و قرمز به رونق فوتبال می انجامد و حس رقابت را افزایش می دهد دوقطبی بی غیرت و باغیرت و انقلابی و سازشکار زمینه سوریه سازی را فراهم می آورد. تخم نفرت می کارد و خون و خاکستر درو می کند. خیلی عشق دوقطبی سازی دارید بروید یکی از این تیم های بی شمار فوتبالی را در اختیار بگیرید. برای شما که نباید خیلی کار سختی باشد. بگویید می خواهید کار فرهنگی کنید. بگویید می خواهید ارزش های انقلابی را از طریق فوتبال به نسل جدید تزریق کنید. درست مثل مربی تیم فوتبال در فیلم لاتاری. بعد هم هی مصاحبه کنید و برای رقیبان تان کری بخوانید. همه شان را بی غیرت خطاب کنید. شعارهای مهیج درست کنید و به لیدرهای تان بگویید هرچه فحش بلدند نثار تیم حریف کنند. اما شما را به خدا دست از سر فرهنگ و هنر و سیاست و دین و ایمان مردم بردارید.