لر که باشی، قصه هواپیمای سقوط کرده در کوه های دنا، دیگر فقط یک حادثه خبری نیست؛ پشتش هزار قصه نهفته در پوست است حتی اگر از مسافران آن پرواز بی سرانجام، کسی را نشناسی یا نشناخته باشی. لر که باشی، مویه ای در پس هر بدرقه و استقبال هست که در تنهایی، تن را می خراشد و بلوط های زاگرس را خاکستر می کند بر اجاق سرد مانده. «چمری» باشد یا «پاکتلی»، چه فرقی دارد؟ هر کلمه ای که می گویی در دامنه دنا، بخار از دهان بیرون می آید و شیونی در پشت خود، نهفته دارد. رادارها و گشت ها و تصاویر، جنازه ای نیافته اند اما تو می دانی رسم کوه را، می دانی آغوش باز برف پوش کوهستان را و منتظری تا خبر از آستانه در وارد شود. حالا که فرصت دیدار و میزبانی آن مسافران نیست، شاید میزبانی جان بی جان شان به سوگ نواهای چمری، آرام ترت کند.