شهید مظلوم بهشتی، تعبیری حکیمانه دارد که زینت بخش مدخل بسیاری از ادارات دولتی و مراکز آموزشی است: «زود آمدن و دیر رفتن «ایثار» است؛ به موقع آمدن و به موقع رفتن «وظیفه» است؛ دیر آمدن و زود رفتن «خیانت» است.»

«ایثار»، «وظیفه» و «خیانت» سه واژه ای هستند که گویی در ایران امروز، فهم لغوی خویش را به یکدیگر عاریه داده و معنایی قلب و عکس یافته اند!

«فلانی بدون تشریفات و محافظ در فرودگاه!»؛ «حضور بهمانی در صفوف انتهایی نماز جمعه!»؛ «عزیمت بسیاری با اتوبوس و مترو به محل کار!» و...؛ تنها تعدادی از تیترهای رسانه های کشور است و چنان با علامات تعجب پی درپی و وجد و شعف بی حد و اندازه مخابره می گردد که هرکس نداند گمان می برد که مسئولان مدنظر، در زمره «ایثارگران» دسته بندی می شوند!