بیست و سومین دوره مسابقات المپیک هم به پایان رسید. پیونگ چانگ حالا می رود جایی در خاطرات ما. شهری که مدام با وزش بادهای شدید روبرو بود و بارها و بارها مسابقات را به تعویق انداخت. کاروان اسکی ایران هم قطعا پیونگ چانگ را فراموش نخواهد کرد. آنها از همان روزهای ابتدایی حضور در این شهر، با حاشیه روبرو شدند. یک اشتباه از کاروان اعزامی ایران در ثبت نام نکردن در بخش تحویل جوایز مراسم افتتاحیه باعث شد تا حتی پای وزیر امورخارجه کشورمان هم به میان بیاید. تا چند روزی کاروان ایران تحت تاثیر ماجرای گوشی موبایل قرار داشت و درآخر کمیته برگزاری مسابقات درحالی که هرگز قصد نداشت ایران را از جوایز اسپانسر محروم کند، مجبور به عذرخواهی شد. ماجرای کم تجربگی کاروان ایران در پیونگ چانگ البته در روزهای بعد هم باز نمود پیدا کرد. درحالی که سمانه بیرامی باهر امتیاز لازم برای شرکت در دو ماده مختلف اسکی صحرانوردی را در اختیار نداشت، با اشتباه عجیب مسوولان فدراسیون، از ماده تخصصی اش بازماند. او که فکر می کرد در هر دو ماده سرعت و 10 کیلومتر می تواند مسابقه دهد، ابتدا روز سه شنبه در ماده سخت اسکی سرعت به پیست رفت و از بین 68 ورزشکار، شصت و هشتم شد و روز بعد متوجه شد با انجام این مسابقه از حضور در ماده ای که می توانست برای او رتبه بهتری به همراه داشته باشد، محروم شده! اینها شاید نمایی کوچک از مشکلات پیش روی اسکی ایران باشد. ایران پیست به اندازه مدعیان جهانی ندارد. کیفیت برف ما هم کمتر شباهتی به کیفیت برف اروپا یا همین کره جنوبی دارد. برف ایران، برف به اصطلاح نرم است: طبیعی طبیعی. درحالی که برف پیست های مهم دنیا که در آن مدعیان جهانی تمرین می کنند، برفی یخ مانند است که عموما به وسیله دستگاه های برف ساز ساخته شده و روی برف اصلی نشسته است. ما در بسیاری از ماده ها به طور کلی پیست نداریم. نه اسنوبرد هاف پایپ داریم و نه اسلوپ اسلاید. نه کرلینگ داریم و نه پیست پاتیناژ. با این همه شاید بزرگ ترین مشکل پیش روی اسکی برگردد به همان اشتباهات سلسله وار کاروان اعزامی ایران به مسابقات. مدیران فدراسیون اسکی ایران برای اتخاذ تصمیمات درست، نیاز به مشاوران بهتری دارند.