«آسمان» که فرو ریخت

«آسمان»

چه سخت و شتابان بر زمین خورد

و کوهستان سنگین دل

چه دزدانه

تکه های فریاد ستار گان را در دامان پنهان کرد

وای؛ خدای صبور

چه بی تفاوت

قیامت را در حضور خویش تماشا کرد و آه بر نیاورد

از آسمان کسی برنگشت

از ستارگان کسی برنگشت

کسی جیغ آبی ستار گان را نشنید

آوخ؛

دل درگرفته کابلی من

آوخ؛ جگر سوخته شاعر «هندوکش»

که اینجا، دور و دور از«دنا»

داغ، داغ و قطره، قطره

سقوط هر ستاره ای را فریاد کرده است.

کابل زمستان 1396