جوامع توسعه و سامان یافته انسانی، دهه هاست پی به این مهم برده اند که در حل مشکلات و معضلات اجتماعی، خود باید فعالانه مشارکت داشته و از واگذاری صرف این امور به دولت ها و مدیران شهری خود اجتناب ورزند؛ شهروندانی که در قبال مشکلات اجتماعی خود مسئولیت پذیر ند و همین قبول مسئولیت فردی و اجتماعی آنهاست که سد افزایش و متراکم شدن معضلات می شود. کلیدواژه «مسئولیت» پایه مرکزی این مباحث است و مادام که تاروپود این پیمان اجتماعی، نقش بند وجوه چندگانه زندگی شهروندان نشود، نمی توان به تعهد پایدار اجتماعی امیدوار بود. نکته مهمی که در این میانه نباید از آن مغفول ماند، این است که مشارکت شهروندان باید در تمامی