باران نمی بارید

انگار پاییز بودو کسی به یاد نمی آورد

برگی از درخت افتاده باشد

من

روبروی پنجره ایستاده بودم

و او

که پشت سرم بود

تمام رنگ هایش را به دیوار پاشید

گاهی باد می آمد

گاهی باران

کسی کلاغ ها را به یاد نمی آورد

من

پشت میز نشسته بودم

و او

که روبرویم بود

کاغذها را

میان کبریت و پنجره گرفت

کبریت را

میان کاغذ و دست هاش

هیچ عابری در خیابان نیست

اصلا خیابانی اینجا نیست

کسی پنجره را به یاد نمی آورد

کسی کبریت را به یاد نمی آورد

و زنی

که پشت سرم نیست

شبیه بارانی بود

که از کاغذهای سوخته می بارید