همایون شهنواز پیش از آنکه به عنوان یک کارگردان مطرح باشد، یک ایرانی اصیل و علاقه مند به سرنوشت و آینده ایران بود. شهنواز در طول زندگی اش دو مجموعه تلویزیونی ساخت که هنوز هم الگوی دیگر کارگردانان در جهت کشف سرگذشت و زندگی قهرمانان ملی و ضداستعماری به حساب می آیند.

شهنواز در«دلیران تنگستان» به سراغ شخصیتی می رود که حرف و حدیث های زیادی درباره اش مطرح است اما کارگردان با نگاهی فراتاریخی از ماجرای مقاومت گروهی اندک در جنوب ایران در مقابل حمله یک کشور بیگانه، ماجرایی می سازد که به زعم پخش چندین باره از تلویزیون، بازهم همان طراوت و رنگ و طعم حضور تاریخی را حفظ و بازهم اشتیاق تماشاگر را افزون می کند. از سوی دیگر، شهنواز با رعایت فنی و اخلاقی یک برداشت آزاد از کتاب «دلیران تنگستانی» نوشته محمدحسین رکن زاده آدمیت، نوعی دیگر از نگرش اقتباسی در ساخت فیلم را پیشنهاد می کند. نوعی اقتباس که هم به متن وفادار است و هم سویه های ذهنی یک کارگردان جست وجوگر را به نمایش می گذارد. آنچه در لایه های پنهان اثر ماندگاری چون سریال«دلیران تنگستان» اتفاق می افتد، یک رویداد تاریخی صرف نیست بلکه آموزش نوعی نگاه به چگونگی پرورش ذهنیت های عاشق یک آب و خاک است. شهنواز در این سریال هم لذت تماشای یک ساخته ناب را به مخاطب عرضه می کند و هم حسی از وطن دوستی را آموزش می دهد. سریال دلیران تنگستان در اوج رواج سینمای موسوم به فیلمفارسی ساخته شد. یعنی درست زمانی که سلیقه سینماروها درحد قهرمان بازی های توخالی تنزل پیدا کرده بود. هنر دیگر شهنواز در این است که رویکرد چنین سلیقه هایی را به نفع نگاه یک واقعه در سطح ملی تغییر می دهد و رگه های تربیت نوعی دیگر از تماشاگر، آن هم در چارچوب پرمخاطب تلویزیون را آزمایش می کند و به نتیجه می رساند.