او درست شکل ساخته هایش است. موسیقی هایی که معلوم است از جایی در اعماق قلبش جوشیده اند و در قالب نت هایی که اغلب ما تنها به چشم می شناسیم شان و هیچ اطلاعات بیشتری درباره آنها نداریم، روی کاغذ جاری شده اند. بعدتر هم سازها شده اند زبانشان. بعد هم آمده اند روی سکانس هایی از فیلم های سینمایی و با اوج و فردوشان به آن جانی دیگر داده اند. آن قدر که همین حالا هم اگر درباره «بوی پیراهن یوسف» ساخته ابراهیم حاتمی حرف بزنیم و بخواهیم سکانسی را که علی نصیریان سر مزار پسرش نشسته و با یوسف حرف می زند به شما یادآوری کنیم خیلی زود آن را به یاد می آورید، هم این لحظات تاثیرگذار بوده و هم موسیقی ای که با آن همراه شده و عمق دردهای پدر در همکلامی با پسر شهیدش را برایمان چند برابر کرده است.