ساکنان مناطق محروم کم مشکل ندارند و یکی از جدی ترین آنها دسترسی مناسب نداشتن به امکانات بهداشتی و درمانی است. کمبود پزشک در مناطق محروم ایران مساله ای مهم است بخصوص کمبود پزشکان متخصص که می توان با افزایش ظرفیت پذیرش در دانشگاه و جذب نیروی انسانی متخصص در دانشگاه علوم پزشکی تا حدودی این نیازها را رفع کرد.

اما با توجه به نبود امکانات و تجهیزات لازم به نظر می رسد، رفع این مشکل در چنین شرایطی امکان پذیر نیست، زیرا تربیت پزشکان در برخی تخصص ها در جامعه پزشکی تقریبا پنج سال زمان لازم دارد و همچنین نیازمند استادان و بیمارستان های جدید است.

تا چند سال پیش پزشکان و متخصصان در مناطق محروم حضور پیدا نمی کردند و کار به جایی می رسید که نیازمندان به کادر پزشکی برای درمان ناچار بودند به مراکز استان ها و تهران مراجعه کنند. اگر چه این روزها ارائه خدمات بهداشتی و درمانی متخصصان در مناطق محروم گسترش پیدا کرده، اما حضور پزشکان در این مناطق به اندازه کافی نیست.

لازم به یادآوری است در کشورمان به حدود 210هزار تخت بیمارستانی نیاز است، اما تلاش هایی که از سمت وزارت بهداشت و درمان می شود، تاکنون سبب ایجاد حدود 120 هزار تخت شده است.

برای تشویق پزشکان به حضور در مناطق محروم نیز تاکنون تلاش های زیادی شده است.این که انتخاب پزشک متخصص از محل و منطقه خود پزشک صورت بگیرد و متعهد کردن پزشکان به این که بعد از اتمام تحصیل در مناطق محروم مشغول به کار شوند نقشی موثر در افزایش تعداد متخصصان مناطق محروم دارد، اما برای حل مشکلات ساکنان این مناطق به تلاش و راهکارهای بیشتری نیاز است.

پزشکان زحمتکش بسیاری هستند که کیلومتر ها دورتر از محل زندگی خود و در مناطق محروم فعالیت می کنند، اما جبران نشدن زحمات آنها سبب می شود تیم های پزشکی و متخصصان انگیزه ای برای ماندن در مناطق محروم نداشته باشند و ترجیح دهند یا در شهر خود به درمان بیماران بپردازند یا روانه کلانشهرها شوند.

قانون پزشکان و قشرهای تحصیلکرده دیگر را مجبور به فعالیت در نقاط مختلف کشور نمی کند، اما به نظرم می شود در ابتدای تحصیل با دانشجویان قراردادی بسته شود که اگر با امتیاز کمتر پذیرفته شدند بعد از فارغ التحصیلی مدت بیشتری را در مناطق محروم فعالیت کنند، اما بهترین کار اجرای سیاست های تشویقی است که با پرداخت بموقع حقوق و حمایت های مالی می تواند نتیجه بخش باشد.