گفت وگو و تعامل در دنیای امروز مهم ترین اصل برای توسعه ملی به شمار می رود. در جامعه ای که در آن گفت وگو شکل نمی گیرد، انسان ها نسبت به هم بیگانه اند و امکان رسیدن به وحدت و انسجام ملی میسر نمی شود. این مطلب از آنجا اهمیت دارد که ریشه اصلی منازعات جهانی در یک قرن گذشته، تخاصم فرهنگی است و تخاصم نیز عمدتا به دلیل عدم گفت وگو و مدارای فرهنگی شکل می گیرد. امروزه بر همگان آشکار شده است که بهترین شیوه تعامل با جهان پیرامون گفت وگو و مذاکره است، اما متاسفانه هنوز در بطن جامعه بسترهای لازم برای این گفت وگو شکل نگرفته است.

بی تردید برای رسیدن به همدلی و اشتراک گفتمانی، فرهنگی و اجتماعی نیاز به گفت وگو داریم. برای تعالی اخلاقی و احیای ارزش های اخلاقی و فرهنگی نیز نیازمند گفت وگو هستیم. تنها در صورتی می توان انتظار داشت که اعتماد اجتماعی، نشاط اجتماعی و مشارکت اجتماعی در جامعه پررنگ تر شود که میزان تحمل افراد جامعه نسبت به یکدیگر افزایش یابد و روحیه تعامل و گفت وگو در تمامی سطوح جامعه شکل گیرد. گفت وگو نه تنها در میان اقشار مختلف مردم که در میان مسوولان و جامعه نیز بسیار دارای اهمیت است. البته باید توجه داشت که گفت وگو و آداب آن نیازمند شناخت و درک متقابل است و در این زمان است که حس احترام و اعتماد در میان دو طرف شکل خواهد گرفت. ما برای گفت وگو با مردم و درک روشن از مطالبات آنان به گروه های مرجع و بزرگان فرهنگ و هنر و ادب نیازمندیم، چراکه بین این قشر با متن اجتماعی زبان مشترک وجود دارد. به سخن دیگر اصحاب فرهنگ و ادب و هنر را می توان حلقه های ارتباطی با متن جامعه دانست.