بر اساس رویدادها یا نقاط بسیار مهم و کلیدی تقویم شمسی در ایران دوران باستان، جشن ها و آیین هایی برگزار می شد که به نوعی می توان آن را مقوم زندگی کشاورزی ایرانیان دانست. مثل آیین های آغاز سال نو، پایان فصل درو، پایان زمستان و... یکی از این جشن ها جشن سور است: آیینی برای خداحافظی با زمستان و سلام به بهار. پریدن از روی آتش در این جشن به منظور گرفتن گرما و حرارت و رفتن به سوی سال نو و امیدی تازه انجام می شود. تقویم ایرانی از شب آغاز و به روز منتهی می شود و از تاریکی به روشنی می رسد و پیامی که در دل خود دارد این است که زندگی همواره به سوی امید در جریان است، بر همین اساس در مناطقی مثل آذربایجان هنگام غروب آفتاب چهارشنبه مردم از روی آتش و هنگام طلوع آفتاب از روی آب می پرند، و می توان گفت این مراسم کامل ترین وجه این سنت و آیین است.