یکی از مشکلات نظام تصمیم گیری و سیاست گذاری در ایران که امتناع از توسعه را به همراه آورده است عدم انگیزش و تمایلات شخصی، گروهی و حزبی برای اتخاذ تصمیمات سخت است. تصمیمات سخت و دشوار همان تصمیماتی است که باید گرفته شود تا در مسیر درست سیاست گذاری قرار بگیریم اما چون پیامد کوتاه مدت این تصمیمات کاهش مقبولیت اجتماعی و انزوای سیاسی است کسی زیر بار این تصمیمات نمی رود و چون فضای سیاست گذاری به صورت سیستماتیک امکان بالا آمدن شعارهای پوپولیستی را می دهد، شعارهای مبتنی بر واقعیت های اقتصادی توانایی رقابت با شعارهای عوامانه را ندارند. بنابراین پیامد چنین تصمیمات سختی خود را با تنبیه و تشویق های سیاسی نشان خواهد داد.