هر شاعری مایل است که شعرش خوانده و بر افواه جاری شود و اصطلاحا بر سر زبان بیفتد اما آنان که تحت تاثیر چهره های شاخص متقدم یا معاصر باقی می مانند و واجد سبک زیستی- شخصی نمی شوند، نه مورد اقبال خواص قرار می گیرند، نه عوام: زیرا به تعبیری، شعر ماهیتا خلاقیتی فردی (کار شخصی) است که به قراردادی جمعی (سرمایه اجتماعی) تبدیل می شود، بنابراین شاعرانی که جذب این چرخه حیاتی نمی شوند، یا صادقانه کنار می روند، یا سوداگرانه، به جای اینکه در کار خود بازنگری کنند، به تجربه افق های نو همت گمارند و نوآمدگان را از تاسی طوطی وار به متقدمین برحذر دارند، سایرین را نیز به نوشتن شبیه خود و شاعران مطبوع شان ترغیب و تشویق می کنند.