یکی از بهترین نوشته هایی که می توان درباره این آثار خواند، نقدی است که جواد مجابی در سال 1390 با عنوان «نظم و آشوب در درون یک آرایش هندسی» درباره این نقاشی ها نوشته است. مجابی در بخشی از این نقد می نویسد: «نظم ما را عادت می دهد که اشیاء و اشخاص را در رابطه ای آشنا و مانوس بیابیم. در جهان ارتباطات، قدرت حکومت و قدرت افکار عمومی هر دو به دلایلی فرد را به نظم و نظامی معین وادار می کنند. چراکه اداره فرد در یک فضای عادت شده و به هنجار راحت تر است. هنرمندان بنا بر طبع طغیانگر خود به قول حافظ از «خلاف آمد عادت» کام می طلبند و غیر عادی را خوشتر می دارند. هنرمندان اصیل همواره از هنجار عادت شده به سوی هنجاری تازه –نه بی هنجاری- گرایش دارند که من آن را میل به هنجار و نظم برتر یا فرا هنجارطلبی می نامم. صادقی بر اساس غریزه نوجوی خویش، با وجود آنکه نظم هندسی را در شکل هارمونیک و متناسب آن دوست می دارد و از زیبایی شناسی امر منظم مکرر، سود می جوید اما هر از چندی مایل به اخلال شکلی و مضمونی در این نظم هندسی هنجارآفرین است و این ویژگی در تابلوهایی با مضمون سایبان و چتر کشیده بخوبی پیداست...»