برخلاف باور رایج، «جهانی شدن» پدیده ای معاصر نیست که از سال 1980 وارد ترمولوژی علوم انسانی شده باشد. از ابتدای تاریخ، بشر دوست داشت «جهانی» شود، منتهی از مقتضای محیطی و ابزار جهانی شدن بهره مند نبود. امروز صنعتی شدن، گسترش ارتباطات و رسانه ها، حمل ونقل و... همه باعث شده تا بشر در جهانی شدن سرعت بگیرد.

کسی با جهانی شدن مخالف نیست مشروط بر اینکه هدف مثبتی در پس آن باشد و منظور مسخ و استحاله فرهنگی دیگر کشورها نباشد. اگر غایت جهانی شدن، جهان گشایی برای صلح و از بین بردن فقر باشد، مورد تایید همه است. در این راستا یونسکو هم رویکرد «پلورالیسم فرهنگی» را تایید می کند نه امپرالیسم فرهنگی را.