از نظر من نوآوری اصلی سیاوش صفاری در کتاب «فراسوی شریعتی: مدرنیته، جهان وطنی و اسلام در اندیشه سیاسی ایرانی» بحث استعمارزدایی از دانش است. البته عناصر و مولفه های این بحث پیش تر مطرح شده است، اما صورت بندی ای که او انجام داده به یک معنا بدیع است. به این معنا که ما می دانیم استعمار صرف نظر از امپراتوری های قدیمی که ایران و رم و... بودند، در دوره جدید سه شکل جدید پیدا کرده است: 1- استعمار سنتی که از قرن 5 تا قرن بیستم ادامه داشت و حمله به منابع طبیعی سرزمین های دیگر با حضور نیروی فیزیکی و ارتش بود: 2- بعد از جنگ جهانی دوم در نیمه قرن بیستم وارد فرآیند استعمار نو می شویم که ضمن اینکه همچنان هدف