آهسته و با بغض در کودکانه هایم پرسه می زنم. آن خانه قدیمی در کوچه رحمتیان نزدیک میدان «زندان قصر» با حیاط بزرگش که با ذوق و وسواس زیادازسوی صاحبخانه مان آقای خوگر گلکاری شده بود، سر تا پا برایم خاطره شد. بعضی از شب های تابستان که در تاریکی حیاط دنبال جیرجیرک ها می گشتم، با او روبه رو می شدم که سیاه مست در کوچه را با کلیدش باز می کرد و تلوتلوخوران داخل حیاط می شد و یکی، دو بارهم شاهد بالا آوردنش روی گل های باغچه بودم. همین آدم از خود بی خود شده، فردا صبح موجودی دوست داشتنی بود. شلنگ به دست، به باغچه های حیاط آب می داد و به فاصله های کوتاه به سیگار «هما»یش پک می زد و با حوصله عجیبی به درخت ها