مطابق آنچه از آموزه های مکتبی «تکامل توحیدی» درک می شود، مسیر انقلاب اسلامی، یک مسیر پوست اندازی مستمر از نظام مستقر، سپس تاسیس سنگرهای جدید، و باز فتح خطوط تازه و ایجاد مواضع دفاعی نوین، و استقرار نظام جدید و سپس تاسیس سنگرهای جدید و... است؛ باید هم، چنین باشد. توضیح آن که میدان عمل انقلاب به لحاظ تاریخی و جغرافیایی و مفهومی، بر وفق «ظرفیت»های ملت گسترش می یابد، تا هم به مسائل جدید فائق آید، و هم از مسائل قبلی برداشت های وسیع تری ارائه دهد. یک ملت پخته، در مراحل متوالی «انقلابی گری» و «نظام سازی» و... کوشش می کند تا ضمن حفظ دستاوردهای پیشین، هم حیطه عمل خود را گسترش دهد و هم برداشت های محدود پیشین را بن بست بگشاید.