رفته بودند سینما، برای تماشای فیلم. کنارشان خانواده ای نشسته بود با کودکی پنج، شش ساله که در طول فیلم، ترس خورده، به پرده سینما زل زده بود و از ترس، مثل بید می لرزید. دوستمان می گفت بنویس ما که بخیل نیستیم و از رونق گرفتن سینمای وطنی خوشحال می شویم، اما اگر بخشی از فروش میلیاردی فیلمی در سایه زهره ترک کردن بچه های مردم به دست آمده باشد، آیا ارزشی دارد؟ می گفت بنویس کاش همین قدر که مسئولان محترم به فکر انحراف اخلاقی و فکری مردم خوب و عزیز و نجیبمان هستند، اندکی هم به فکر امنیت روانی بچه ها بودند. گفت بنویس کاش همان قدر که هنگام خواندن کتاب و تماشای فیلم و شنیدن موسیقی و قدم زدن در پارک و خیابان و نشستن در قهوه خانه و فرهنگ سرا و سالن و خلاصه مجامع عمومی و خصوصی امنیت اخلاقی جماعت را رصد می کنند و حتی در این میان لوگوی گرگ شیرده باشگاه آ.اس.رم را هم از قلم نمی اندازند، اندکی هم به امنیت روانی بچه ها اهمیت بدهند. بدون اینکه منتظر جوابم باشد اضافه کرد که تو را به خدا تو هم مثل بقیه این جمله نخ نما را که «خود آن پدر و مادر می بایست عقلشان برسد بچه شان را نبرند تماشای فیلم خشن» تکرار نکن... در کشورهایی که آزادی شکل عملی دارد، فیلم ها از نظر سنی رده بندی می شوند و اکران سینماها این طوری بی در وپیکر نیست و تماشای فیلم خشن برای بچه ها ممنوع است.... گیرم بنده خدایی، با این تصور که لابد اینجا هم مثل همه جای دنیا فیلم های نرم و شاد و شوخ وشنگ را می گذارند برای اکران عید، به اهل و عیال گفته برویم تماشای فیلم های مفرح اکران نوروزی سینماها بلکه احساسمان هوایی بخورد، شناخت قبلی هم از فیلم نداشته...، چه می دانسته در پایتخت، با جاهای دیگر دنیا فرق می کند... دیدم دیگر کار را دارد به جاهای باریک می کشاند، خودش هم متوجه شد، این پا و آن پا کرد و گفت خب حاشیه نمی روم، کاری هم به فیلم و سریال بخصوصی ندارم، اصلا مرا چه به سیاست و پیوند این روزهایش با اقتصاد فرهنگ؟! فقط تو را به خدا بنویس فیلم ها را رده بندی سنی کنند، بچه ها گناه دارند!