جامعه ایران در چند روز گذشته شاهد نوسانات ارزی بود و کارشناسان اقتصادی هر کدام از منظری به تحلیل و بررسی آن پرداختند و به فراخور دیدگاه خود پیشنهادهایی نیز برای آن ارائه کردند. در این میان هم برخی از دست های پنهانی سخن گفتند که منافع حزبی و جناحی خود را در اولویت قرار دادند و بی توجه به منافع ملی فرصت را برای ضربه زدن به دولت مغتنم دانستند. این که چنین پشت پرده ای واقعیت داشته یا زاییده ذهن های متوهم است، موضوع این یادداشت نیست.

آنچه در این مجال قابل تامل است، یک وظیفه عمومی برای مواجهه با چنین بحران هایی است. انتقاد از مسببان این وضعیت و تاکید بر پاسخگویی دولتمردان مطالبه ناحقی نیست اما دمیدن بر طبل ناامیدی به بهانه انتقاد، بدون تردید نه تنها دردی را دوا نمی کند بلکه به جو بی اعتمادی و پیچیده شدن مساله هم دامن می زند.

در همین چند روز گذشته،بودند رسانه هایی که در اعلام مواضع آنها نشانه هایی از خوشحالی از وضعیت به وجود آمده دیده می شد. آنها از شرایط پیش آمده مجالی ساختند برای تسویه حساب های سیاسی با دولت و برجسته ساختن این ادعا که دولت در انجام وظایف خود ناکارآمد است. دولتی که هنوز یکسال هم از عمر آن و انتخاب از سوی ملت نگذشته است. دولتی که علاوه بر مسائل داخلی، در حوزه سیاست خارجی هم با پرونده های مهمی روبه روست. جدیدترین این قبیل موضوعات هم بحرانی تر شدن شرایط سوریه و اتهام زنی های مکرر امریکایی ها، سعودی ها و صهیونیست ها علیه ایران است که تمرکز و درایت ویژه ای از سوی مسئولان کشور را می طلبد. حال در چنین شرایطی - که البته وجود برخی مشکلات هم انکار ناشدنی است- آنها که مدام اصطلاحا «دل مردم را به نام حمایت از ملت خالی می کنند» معلوم نیست چه منفعتی را دنبال می کنند. تجربه اعتراض های دی ماه سال گذشته گویا برای برخی جریان های سیاسی عبرت نشده است که همچنان بر نارضایتی تراشی ها اصرار دارند. اعتماد به حاکمیت و امید به آینده اگر مخدوش شد، تبعات آن گریبانگیر یک گروه و جریان سیاسی نخواهد بود