چندی است که شیوه برخورد با تخلفات صورت گرفته از سوی شخصیت ها و جریانات مختلف، فضای دوگانه ای را در جامعه ایجاد کرده است. تلقی افکار عمومی از نحوه برخورد با جریان احمدی نژاد و سعید مرتضوی این است که با جریان های سیاسی رفتار یکسانی نمی شود. برخی جریانات به دلایلی از حاشیه ای امن برخوردار هستند و می توانند به هر شیوه و روشی عمل کرده و جامعه را آزرده کنند. جریان احمدی نژاد در طول این مدت از مرزهای قانونی و هنجارهای اخلاقی عبور کرد: مرزهایی که عملا برای جریان اصلاحات خط قرمز محسوب می شوند.

متاسفانه شاهد هستیم که با حداکثر رافت و مسامحه با آنها برخورد می شود. این جریان از التفات ویژه برخوردار است و این درحالی است که در مقابل جریان دیگر بهانه تراشی شده و با مسائل آن با فوریت برخورد می شود. کوچک ترین موضوعات مربوط به جناح اصلاح طلب زیر ذره بین است. اتفاقات اخیر در مورد شهرداری آقای نجفی و مسائلی که در برج میلاد رخ داده بود، گواه این مساله است و دیدیم که چگونه یک شخصیت ملی با سابقه به سرعت احضار و پیگیری شد. این پرسش در افکار عمومی نسبت به جریان احمدی نژاد تقویت شد که با وجود عبور این جریان از مرزها و چنین رفتارهایی چرا این همه تسامح و اغماض صورت می گیرد. شاید به این دلیل که در دوره ای جریان احمدی نژاد خدمات ویژه ای به اصولگرایان داشته است. موقعیت های خاص مرتضوی باعث شد که رسیدگی به پرونده تاکنون زمان ببرد و این امر حاصلی غیر از آسیب زدن به اعتماد افکار عمومی ندارد. به هر صورت این نوع برخوردهای دوگانه توسط جایگاهی که مردم از آن انتظار بی طرفی دارند، چندان خوب نیست. این مساله پرسش های جدی گفته و نگفته ای ایجاد می کند. دیدیم که چگونه در بزنگاه ها و در مورد جریان احمدی نژاد و مرتضوی حرمت قانون و هنجارهای جامعه را رعایت نمی کنند و زمانی که به هر دلیلی معیار عدالت به سراغ شان می آید حاضر نیستند مجازات را تحمل کنند. امیدوارم که در آینده یک نگاه منصفانه به همه جریانات را شاهد باشیم زیرا در این صورت جامعه احساس امنیت و اعتماد بیشتری خواهد داشت.