آسپرگر نوع خفیف اوتیسم است و به نوعی زیرمجموعه این بیماری شناخته می شود. این بیماری در بسیاری از افراد در سنین پایین تشخیص داده نمی شود.

یک گفتاردرمان در این باره می گوید: بر اساس آمار ابتلا به آسپرگر در بیش از نیمی از افراد مبتلا، بعد از سنین 30 سالگی تشخیص داده می شود زیرا این افراد از هوش بالایی برخوردار هستند و روند رشدی طبیعی دارند حتی زبان آموزی و حرف زدن هم به صورت طبیعی است. اختلال در برقراری تعاملات اجتماعی از جمله مشخصه هایی است که آنها را از افراد عادی جدا می کند.

به گفته مهسا مقدم چنانچه توجه لازم به فرد مبتلا به سندرم آسپرگر نشود احتمال دارد تشخیص های غلطی مانند اسکیزوفرنی، اختلال وسواس، اختلالات شخصیتی و موارد مشابه داده شود و در نتیجه آن شخص در جامعه با برچسب های نامناسب آزار روحی فراوانی ببیند. بیشترین مشکل یک فرد مبتلا به این بیماری هم این است که جامعه درک مناسبی از بیماری ندارد و با شنیدن القابی مانند منزوی، ناسازگار یا عجیب و غریب زندگی به کام آنها تلخ می شود. او در ادامه می افزاید: فرد مبتلا به آسپرگر نیاز دارد جامعه درک مناسبی از اختلال او داشته باشد تا بتواند براحتی سوالاتی که در ذهن دارد بپرسد بدون اینکه مورد تمسخر قرار گیرد همه ما وظیفه داریم محیط و جامعه ای برای این افراد فراهم کنیم تا به کمک ما بتوانند محیطی آرام و همراه با امنیت داشته باشند.