«از خودمان شروع کنیم.» این شعار را بارها و بارها شنیده ایم. گاهی جدی گرفته ایم و گاهی هم با بی اعتنایی از کنار این توصیه رد شده ایم. چند روز مانده به آغاز تعطیلات نوروز 1397 به ابتکار «کاوه مدنی»، معاون سازمان حفاظت محیط زیست چالش بی زباله در ایران راه اندازی شد: چالشی که شعار از خودمان شروع کنیم را دوباره زنده کرده بود و قرارش این بود که ظرف 100 روز کسانی که به این چالش دعوت می شوند در ویدیویی یک دقیقه ای بگویند که برای زباله چه کرده اند یا چه می کنند. عمر 100 روزه این چالش تمام شده است و عمر رها کردن زباله در طبیعت، فضاهای عمومی شهری و روستایی و کوه ها و جنگل ها و... هرگز تمام نشده. سرمان را که بچرخانیم چشم مان به زباله ای می افتد که در گوشه و کنار محل زیست مان رها شده است. به قول دکتر محمد فاضلی، استاد جامعه شناسی دانشگاه شهید بهشتی شاید لازم باشد که جامعه ما برای اصلاح ابتدا موفقیت های کوچک را جدی بگیرد و آنها را برجسته کند. یکی از موفقیت های کوچک ما در زمینه زباله چه می تواند باشد؟ چند روز پیش که به یکی از استان های شرق کشور سفر کرده بودم در مسیر بین دو شهر به بیابانی خیره شدم که به جای پوشش گیاهی پوشیده از نایلون بود. شاید یکی از موفقیت های کوچک ما این می تواند باشد که در سال 1397 کمتر و کمتر نایلون مصرف کنیم و البته نایلون های مصرفی مان را هم با بی مسوولیتی مفرط به خورد طبیعت ندهیم. اگر هر کدام از ما امسال بیشتر به زمین رحم کنیم شاید که یکی از اهداف چالش بی زباله هم محقق شود و آن وقت آماده شویم برای گام های بزرگ تر. ادامه این مسیر دهشتناک اما آنقدر تیره است که نمی خواهم به آن فکر کنم. به قدر رها نکردن نایلون و ظرف های پلاستیکی هم که شده «بی زباله» بودن را تمرین کنیم. شاید که بتوانیم از شدت بی مسوولیتی جمعی مان به اندازه سر سوزنی کم کنیم.