امروز سه شنبه 21/1/97 است... ساعت هفت شب نیز به منظور تماشای فیلم هنری- تجربی «پاپ» و با دعوت شخصی عازم موزه سینما شدم. ساعت هشت شب این فیلم به نمایش درآمد؛ فیلمی با سه اپیزود پیوسته و با مضمون مهاجرت و توهم های مرتبط و انزجار از جایگاه خود به عنوان یک سیاه پوست و البته آرزوهای خیالی و ناموجه گره خورده با آن. اینکه سیاه پوست بودن در ایران همراه با نوعی احساس طردشدگی باشد را نمی پذیرم، واقعیات و نگاه های مردم این را تایید نمی کند، اما متاسفانه فضاهای خیالی نسبت به آن طرف آب واقعیتی است انکارناپذیر که باید برای آن چاره اندیشی کرد.

این فیلم پایان بسیار امیدبخش و واقع گرایانه ای در قالب فراموش کردن مهاجرت، انزجار از عشق های کاذب و صرف وقت و انرژی و اهتمام نسبت به عشق های واقعی دارد. فیلم، پایانی متعصبانه و غیرتمندانه نسبت به جایگاه فرهنگ و حتی رنگ پوست خود دارد. این فیلم به گونه ای ساخته شده است که از شروعش نمی توان پایانش را تشخیص داد و این یکی از نقاط قوت آن است. ظرافت ها و پیچیدگی های این فیلم تا حدودی تسلی بخش بیننده در مقایسه با فیلم های سطحی و لوده است؛ فیلمی که در عین توجه به این ظرافت ها و لایه لایه بودن ها، مضمون و خاستگاه واقعی اجتماعی خود را فراموش نکرده است. در این فیلم نسبت دیالکتیک بین سینما و جامعه با رویکردی ترمیمی نسبت به آسیب های اجتماعی کاملا مشهود است. تماشاگر این فیلم با اتصال و علقه نسبت به داشته های فرهنگی و تاریخی خود سینما را ترک می کند.