به گواه اظهارنظر فعالان و کارشناسان فرهنگی و اجتماعی، آنچه در سالیان متمادی عامل بسیاری از بحران های اجتماعی و البته خانوادگی بوده است، فقدان گفت وگو، نداشتن مدارا و به رسمیت نشناختن «دیگری» در رابطه است. اعتقاد به اینکه تمام افراد لزوما یک گونه نمی اندیشند و قرار نیست در باورها و سبک زندگی شبیه هم باشند. این نه به معنی خوب بودن یکی و نه به معنی بد بودن دیگری است. واقعیت، وجود تفاوت هاست و آنچه ضرورت انکارناپذیر است، به رسمیت شناختن این تفاوت های فرهنگی و تلاش برای یافتن راهی است که ضمن احترام به این تفاوت ها، صاحبان گونه های مختلف اندیشه و سبک زندگی بتوانند با هم و در کنار هم زندگی کنند.