آرشیو سه‌شنبه ۲۸ فروردین ۱۳۹۷، شماره ۶۷۵۷
صفحه آخر
۲۴
عکس نوشت

فلسطین به روایت آلفرد یعقوب زاده

زمینی زیر پایم نیست تا آن گونه که می خواهم بمیرم

حسن همایون (روزنامه نگار)

وطنم چمدانی ست / و چمدانم، وطنم/ پیاده رویی ندارم/ دیواری ندارم / زمینی زیر پایم نیست تا آن گونه که می خواهم بمیرم / و آسمانی پیرامونم نیست/ تا بشکافمش و به خیمه های پیامبران وارد شوم. / به دیوار تکیه داده ام/ و دیوار فرو ریخته / وطن من چمدان است.»

تکه ای از شعر محمود درویش

«روز زمین» در سرزمین اشغال شده فلسطین چهل و دو ساله شد. فلسطینی های ساکن نوار غزه و کرانه باختری رود اردن و همچنین آوارگان فلسطینی در دیگر کشور های عربی و اروپایی در اعتراض به سیاست های تبعیض نژادی رژیم اشغالگر قدس و مصادره زمین ها و ویران کردن مزارع و روستاها، راندن آنها از سرزمین شان به خیابان ها آمدند. چهل و دو سال برای فلسیطنی ها هر روز، روز زمین است از شهروندان ساده و بی پناه تا روشنفکر هایی چون ادوارد سعید و محمود درویش، سمیع القاسم و... فرقی نمی کند. نه تنها برای شهروندان فلسطینی بلکه برای جان هنرمندهای آزاد و وجدان های بیدار رنج عظیم مردم فلسطین، رنج بشریت است، فرقی نمی کند بنکسی گرافیست بریتانیایی باشید یا آلفرد یعقوب زاده ایرانی. حالا بعد از سه دهه عکس ها و روایت های آلفرد یعقوب زاده عکاس ایرانی مقیم فرانسه از انتفاضه فلسطین، همزمان با آغاز سی وششمین جشنواره جهانی فیلم فجر با حضور این هنرمند به نمایش در خواهد آمد. نشان ها و نمادها هر بار به شکلی در قابی ثبت شده است و از چفیه های عربی بر سر و گردن، تا تیر وکمان و سنگ هایی در مشت و... آن طرف ارتشی تا بن دندان مسلح که سایه به سایه زندگی شهروندان فلسطینی را تعقیب می کند نه یک روز نه دو روز و نه یک سال - دو سال، شصت سال است این رنج به هزار و یک شکل بازتولید می شود و انگار گوش جهان کر است! اما این روایت این مقاومت هرگز کهنه نمی شود، شورای امنیت سازمان ملل متحد بار ها علیه رژیم اسرائیل با وجود مخالفت های امریکا بیانیه هایی را صادر کرده است از آن رژیم خواسته به پشت مرز های بعد از 1948 باز گردد و دست از شهرک سازی بردارد و... اما رهبران فاسد آن رژیم هر روز بر جنایت های شان دامن زدند. می بایست تمام قد به تماشای فاجعه ایستاد به روایت آلفرد یعقوب زاده از رنج بشریت، در سیمای مردم فلسطین...