سعدی در قرن هفتم طبیعت فرزندان آدم را به بهترین وجه بازگو کرده است: «همه کس عقل خود را به کمال نماید و فرزند خود را به جمال». درباره عقل جای دیگری فرموده «گر از بسیط زمین عقل منعدم گردد/ به خود گمان نبرد هیچ کس که نادانم». هرجای کتاب سعدی را باز کنید به گزاره حکمت آمیزی برمی خورید که مو لای درزش نمی رود. نه تنها انسان شناسان مدرن صدق گفتار این خردمند فرزانه را تایید می کنند بلکه تاریخ چندهزار ساله بشری هم گواهی می دهد که صغیر و کبیر خود را عقل کل می دانند و ذره ای احتمال خطا به کار و بار خود نمی دهند. حتی همین حالا که آموزه های مدرن فراگیر شده و ضعف های آدمیزاد به امور بدیهی تبدیل شده اند باز