جشنواره جهانی فیلم فجر در سومین دوره مستقل خود، از فردا آغاز می شود. تا پیش از این همزمان با جشنواره داخلی و در همان روزهای میانی بهمن ماه برپا می شد و بابت کنجکاوی پیگیران سینمای ایران نسبت به فیلم های تازه ایرانی، معمولا بخش بین الملل آن به شدت بی رونق و کم مخاطب می ماند. تلاشی که در این دو سه سال برای پا گرفتن باشگاه جشنواره جهانی، برگزاری کارگاه های آموزشی و کاربردی و همچنین شکل دادن «فضا»ی گپ و گفت و تبدیل شدن به پاتوق علاقه مندان سینما صورت پذیرفته به روشنی نتیجه داده است. اما آنچه همچنان مهم ترین عامل در جذب مخاطب جدی خواهد بود، سطح و تفاوت و تمایز فیلم های حاضر است. وقتی از تعبیر «تنوع» به عنوان عامل لازمه هر مجموعه فیلم که در یک جشنواره به نمایش در می آید، می گوییم، خطری پیش رو است: اینکه تصور شود داریم از ضرورت تنوع بخش های جشنواره حرف می زنیم تا احیانا برای خواست ها و سلیقه های مخاطبان مختلف هر گوشه ای چیزی برای عرضه باشد. در حالی که اتفاقا تعدد عناوین بخش بین المللی جشنواره تا زمان برگزار شدن آن در کنار جشنواره ملی فجر از مشکلات اساسی و زمینه آشفتگی بود. بخش هایی که بسیاری اوقات حتی تعریف مشخصی برای آنها نمی شد یافت. در حالی که تنوع را در گونه گونی آثار و به نمایش گذاشتن ساختارهای نوین و متمایز از هم، نیاز داریم. یکی از ناسزاهای رایج برخی دوره های جشنواره کن این است که انتخاب کنندگان فیلم ها به آوانگاردیسم افراطی متهم می شوند و نبود چند فیلم روایتگر سرراست در بخش اصلی، موضوع انتقادات گسترده می شود. در فهرست فیلم های بخش مسابقه اصلی نویدی از این تنوع ساختارها به گوش و چشم می رسد. باید دنبال کرد و دید این رعایت لزوم تنوع را در کلیت جشنواره، چگونه در نظر گرفته شده.