خودت هستی وخودت و سکوت کشدار. گاهی خیال می بافی و با خودت حرف می زنی. گاهی برای اینکه از سکوت خسته کننده فرار کنی، تلویزیون و رادیو را روشن می گذاری. داستان می بافی و می شوی قهرمان داستان هایی که خودت ساخته ای. یک باره تصمیم می گیری از تنهایی درآیی، از انزوایی که اسیرت کرده. به دور و برت نگاه می کنی؛ کسی هست که با او بتوانی یک لیوان چای را شریک شوی؟ یک فنجان قهوه یا شاید ساعتی را فقط برای حرف زدن... بگویی و کسی باشد که بشنود، واقعا بشنود.