مصرف کننده تکنیکیم. هرچه داریم، از انتقال فناوری داریم، اما همین انتقال هم به صورت فکسنی و با هزار جنجال صورت می گیرد.

اساسا هر علمی در ایران با بحران شروع شده است، بهداشت اعتیاد را با حذف آمرانه عطاران و زیرزمینی شدن کاسبی اصلی شان خلق کرد، ساختمان سازی، با خلق تعرفه های سنگین بدون توجه به ویژگی های اقتصادی مردم شهرها را به دو گروه مسجل مرکز و حاشیه تقسیم کرد، بحران علم ریاضی و هندسه، بحرانی دیرین است که باز مردم را به دو اندیشه کیهانی متفاوت تقسیم می کند، یک گروه در فهم ساعت و نقشه قوی تر و با کیهانی که مدرنیسم توصیف می کند، مانوس ترند و گروه دیگر، هنوز آسمان را هفت طبقه و آینده را غیرقابل معنی می دانند.

تمام این علوم، وارداتی هستند و ما میزبان ناگهانی این علوم و در واقع مهمان ناخوانده تمدن جدید هستیم. حتی دموکراسی و بروکراسی هم برای بسیاری از ما عجیب به نظر می رسد، عجیب و جادویی. هنوز بسیاری از موسسه ها، از سیستم خودکار و پرونده دستی به امکانات دیجیتال وارد نشده اند. بسیاری با وجود اینکه در کامپیوتر فیلم تماشا می کنند- ساده ترین نوع استفاده- هنوز دارند از چرتکه استفاده می کنند. ما از تکنولوژی تعجب می کنیم و بسیار دیر فرمول های آن را فرا می گیریم.

وقتی هزاران لیتر آب به خاطر سیستم های دوگانه بایگانی ما استفاده شد، آن هم با دلهره و ترس و لرز، می توانیم حساب و کتاب ها را از پوشه و چرتکه به سیستم های دیجیتالی انتقال دهیم. ما نساخته ایم، فقط یادگرفته ایم برای مان بسازند. نفت، ما را مثل دارنده و برازنده ها پیش می اندازد ولی چون نساخته ایم، تعجب می کنیم که خدایا ببین این بشر چه ساخته!

مالیخولیا حالت بی معنایی از امر وارد شده بر حواس است. «این چیست؟» و اصلا «از من چه می خواهد؟» پرسش های این نوع حالت است. ما در محیطی زندگی می کنیم که پر از کالاهایی است که بسیاری از کاربری های آن را نمی دانیم. یکی می گفت «این گوشی رو سه میلیون خریدم ولی فقط باهاش تلفن می زنم و هنوز وقت نکرده ام یادش بگیرم». دارندگی برازندگی! سفارش می دهیم وارد کنند، اما حوصله اش را نداریم. گاهی نسبت به چیزهایی که خود خواسته ایم هم حوصله نداریم. در واقع احتمالا نسبت به خودمان هم احساس تعجب داشته باشیم: «عجب دوره زمانه ای شده»!