اصل 19 قانون اساسی می گوید: «مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود».

کاری به قانون ندارم، سوال اینجاست که آیا ما، خودمان، وقتی تنهای تنهاییم، وقتی از بیان نظرمان خجالت نمی کشیم و وقتی نقاب نداریم، واقعا از ته قلبمان به این برابری باور داریم؟ وقتی فرزندمان می خواهد ازدواج کند؟ وقتی می خواهیم یک کارمند استخدام کنیم؟ وقتی از بین کارگران می خواهیم یکی را سرکارگر کنیم؟ وقتی برای مدرسه، مدیر یا برای شرکت، مدیرعامل انتخاب می کنیم؟ یا موقع انتخاب سرایدار و آبدارچی؟

تجربه نشان داده که ما در مورد قومیت ها و نژادها، حتی رنگ پوست ها قائل به برابری نیستیم. نگاه کنید وقتی یک خارجی تابعیت ایرانی می گیرد چطور با او برخورد می کنیم؟ برخورد ما اگر آن فرد از کشورهای همسایه باشد، خصوصا هم زبان، با کسی که رنگ پوستش سفید و چشمانش رنگی است به مراتب فرق می کند. برخوردمان با رنگین پوست ها هم با رنگین چشم ها متفاوت است.

ما هنوز روی قومیت ها پیش قضاوت داریم و وقتی کسی با لهجه صحبت می کند، آن قدر که درگیر لهجه اش می شویم، درگیر محتوای حرف هایش نمی شویم.

ما، قوم، قبیله، نژاد و زبان خودمان را برتر می دانیم و آن دیگری را خنگ، تنبل، بی غیرت، خسیس و... می نامیم.مفهوم برابری تا بر جان تک تکمان ننشیند، در جامعه به ظهور نخواهد رسید، حتی اگر یکی از اصول قانون اساسی باشد.