سال های سختی بود اواخر دهه هشتاد: برای اهالی فرهنگ از همه سخت تر. وزارت ارشاد شده بود انباری کتاب های سرگردان. کلمه به مسلخ می رفت. بزرگ ترها بیشتر تحت فشار بودند: چه حتی آنها که دست شان از دنیا کوتاه بود، مثل گلشیری و ساعدی، و چه آنها که هنوز حی و حاضر بودند، مثل دولت آبادی و میرصادقی. موج مهاجرت ها داشت دوباره راه می افتاد. بیضایی ایران را ترک کرده بود و چند وقت قبل ترش هم شایعه‎ هجرت شفیعی کدکنی افتاده بود سر زبان ها. یک روز عصر رفتم دیدن جمال میرصادقی. بابت کتاب هایش که توی ارشاد خاک می خورد، عصبانی بود. پرسیدم چرا او هم نمی رود: دست کم برای مدتی. گفت «کجا برم؟» گفتم «آنجا که بود چشمی و